Weekspel – 18 September 2012
Nu doet u het weer!
Diederik Samsom? Nee, dit slaat natuurlijk op het feit dat ik na een afwezigheid van enige jaren terug ben op het spel van de week front, en dat ik onmiddellijk twee stukjes achter elkaar schrijf. Voor de fans een feestje, voor de "geen-fans" een gruwel.
Laat ik beginnen met de constatering dat ik blijkbaar te stom ben om de php scripts voor het spel van de week te gebruiken. Is natuurlijk niet zo, maar de handleiding loopt achter bij de realiteit en ik heb noch de ambitie, noch de zin om uit te zoeken hoe het dan wel moet. Kortom u krijgt geen hightech stukje met allerlei automatisch gegenereerd spul erin, maar gewoon alles ambachtelijk getikt, da's ook wel eens leuk.
Zoals een aantal van u wel weet vind ik paren, na echt viertallen (dus geen Butler, cross-imps of iets dergelijks) de eerlijkste vorm van bridge. Het is echter niet zo dat het geen bijzonder spelletje is. Daarom, ten onrechte, wel eens uitgemaakt voor "geen echt bridge". Je hebt simpelweg een andere doelstelling en, wat het extra interessant maakt, die doelstelling is niet elk spel bekend.
- Moet je je contract maken, of moet je voor de overslagen?
- Moet je de tegenstander downspelen (en zo ja, hoeveel), of moet je de overslagen tegenhouden?
- Moet ik nog een keer bieden, met het risico om voor 800 te gaan, of moet ik passen?
- Moet ik voor de scherpe manche gaan of genoegen nemen met een deelscore?
Dit soort vragen zijn in viertallen veel eenvoudiger te beantwoorden.
Ik wil het met u vooral even hebben over de laatste vraag. In paren is het helemaal niet zo erg om een "scherpe" manche te missen. Ten eerste, is down gaan heel erg duur als de rest van het veld hem niet biedt, en ten tweede is het vaak zo dat alleen al het maken van het voor de manche vereiste aantal slagen een redelijke tot goede score oplevert.
Als je dit leest, zie je in de coulissen de echte bridgers al weer staan, leuzen schreeuwend "geen echt bridge!, geen echt bridge!".
Of het nou echt bridge is of niet, het feit blijft dat dit de overwegingen zijn waar het om gaat in een parenwedstrijd. Daarom vond ik het bieden van onze tegenstanders op spel 14 niet goed.
| Spel | Noord | . |
|---|---|---|
| 14 |  V |
|
| Oost |  HB9432 |
|
| Niemand |  A3 |
|
 8742 |
||
| HB95 |
873 |
|
| A107 |
65 |
|
| VB7 |
98654 |
|
| AK6 |
V53 |
|
| A10642 |
||
| V8 |
||
| H102 |
||
| B109 |
West opende in de derde hand met 1SA. Ik ben het daarmee eens, want een 4=3=3=3 valt altijd tegen (puntje aftrekken dus). Noord volgde met 2. Omdat Zuid bang was een manche te missen probeerde hij 2SA. Nou weet je als Noord zeker dat 2SA een stom contract is, dus probeerde hij 3. Zuid zat echt niet op dezelfde golflengte en deed 3SA. Lekker! Heb je als Noord geprobeerd de deelscore te betwisten, denk je bij jezelf "Nou, SA is het in ieder geval niet", kom je uiteindelijk in 3SA terecht. Dat je niet gedubbeld wordt is een bonus, maar de uiteindelijke 2 down was toch geen echte triomf.
De score viel nog mee omdat er 1 keer in OW 3SA gehaald is. Vraag mij niet hoe, ik wil het niet weten, en de mensen die het tegen hadden willen er vast niet over praten (hoop ik).
Waarom vind ik dat bieden nou niet goed, want zo verschrikkelijk onredelijk is het toch allemaal niet? Uiteraard met uitzondering van het feit dat Zuid dacht dat 3 overwaarde aangaf, maar daar moet je gewoon met je partner over praten. Nou, ik ben van mening dat het in een parenwedstrijd zeer lonend is om "nooit" naar de manche te gaan als de tegenstander een sterke SA heeft. Ik erken dat je dan zo nu en dan een manche mist, maar de keren dat je het deelscoregevecht wint omdat de consequentie hiervan is dat je behoorlijk vrij kunt bieden aangezien je nooit opgeknoopt wordt door je partner, wegen daar ruimschoots tegen op. In dit spel had ik als Zuid lekker gepast op 2 bij mezelf denkend dat ik misschien wel genoeg had zodat het nog gemaakt zou kunnen worden ook.
Iets anders dat in een parenwedstrijd wel en in een viertallenwedstrijd absoluut niet van belang is, zijn de "kleine verschillen" (90 in plaats van 100, -50 in plaats van -90, etc.) In een parenwedstrijd kunnen deze verschilletjes het verschil maken tussen top en nul, in een viertallenwedstrijd is het hooguit 1 IMP. Lekker belangrijk!
Omdat deze verschillen zo groot zijn, spelen Hedwig en ik na 1SA-p-p een op het oog bizarre conventie. Doublet betekent nu, "laten we wat spelen", en uiteraard ontkent het de mogelijkheid iets anders te doen. Het kwam voor op spel 22.
| Spel | Noord | . |
|---|---|---|
| 22 | A97 |
|
| Oost | H72 |
|
| OW | B10865 |
|
| A10 |
||
| B84 |
1062 |
|
| A1086 |
943 |
|
| AV |
943 |
|
| KVB3 |
7642 |
|
| HV53 |
||
| VB5 |
||
| H72 |
||
| 985 |
West opende in de derde hand 1SA, en na twee passen deed Hedwig doublet. Ik bood 2 en mocht dat spelen. Ik moet toegeven dat de verleiding om te passen en ruiten uit te komen zeer groot was. Een paar heeft dat ook gedaan en scoort 200 in NZ voor de zaaltop. Niet ongelukkig want de klavers zitten ook wel eens 5-3 en dan is 1SA (met de ruitenstart) niet te verbranden. Flauw 2 met een overslag halen is ook goed voor 11 van de 14.
Wat is nou de moraal van dit verhaal? Uiteraard kun je uit twee spellen geen algemeen geldende conclusies trekken, maar wat ik nu ga zeggen blijkt ook als je duizenden spellen bekijkt.
In een parenwedstrijd moet je in een constructief biedverloop behoudend zijn, en in een competitief biedverloop juist niet. Probeer het maar eens. Het scheelt een paar procent per avond.