Gekwebbel van de week - 8 juni

Tegenslag

Eigenlijk had ik u vorige week alweer zullen verblijden met een spel van de week, maar aanvankelijk de kroegentocht, waardoor het spel pas zondag zou komen, en later een catastrofale computercrash, waardoor zondag ook al niet meer gehaald kon worden, gooiden roet in het eten. Ik heb toen csvdwss Paul  gevraagd om een opmerking van deze strekking op de site te zetten. Hij heeft dat gedaan, maar niet zonder u voor deze week een belofte te doen. Een belofte die ik vervolgens moet nakomen, maar ja... (Voordat u nu allemaal de beschuldigende vinger naar Paul uitsteekt, het kan zijn dat ik dat zelf aangeboden heb.)

Onder het motto "belofte maakt schuld" deze week daarom een extra uitgebreid spel van de week. Hoewel ik niet zodanig veel grootheidswaanzin heb dat ik verwacht dat onze vakantieplannen voor eenieder interessant leesvoer zijn, denk ik toch dat het feit dat Hedwig en ik dit jaar naar Juan Les Pins geweest zijn in een wat bredere kring bekend is. Het ging daar niet slecht, we waren in ieder geval uit de kosten, maar het belangrijkste daar is toch wel dat het in de eerste plaats een vakantietoernooi is. Het is in de eerste plaats vakantie en pas daarna een bridge toernooi. Het feit dat er gebridged wordt tussen 4 uur 's-middags  en 8 uur 's-avonds zal daar niet vreemd aan zijn. Verder is het toernooi doorgaans behoorlijk sterk bezet, in de zin dat er relatief veel toppers aan me doen, maar er doen ook veel minder geroutineerde spelers aan mee. Die toppers worden naast het letterlijk leven als een god in Frankrijk natuurlijk gelokt door de, in mijn ogen, krankzinnige prijzen. Win je de open paren (een toernooi van 4 zittingen van 30 spellen) dan strijk je toch de lieve somma van € 4500,- op.

De open paren was wat ons betreft memorabel omdat we de eerste zitting behoorlijk speelden en ook behoorlijk scoorden, de tweede zitting rot speelden en ook rot scoorden, de derde zitting behoorlijk speelden maar erg veel pech hadden en dus niet zo goed scoorden, maar de laatste zitting weer goed speelden en bovendien een engeltje op onze schouder hadden.

Dit lijkt mij het goede moment om u even iets uit te leggen over bridge in Frankrijk en, daaraan gekoppeld, het fenomeen pech bij bridge. Als een van de sterke kanten van bridge wordt in het algemeen beschouwd dat het wereldwijd volgens dezelfde regels gespeeld wordt. Nou, laat ik u vertellen, eigenlijk klopt daar helemaal niets van. Bijvoorbeeld de alerteerregels  wijken in Frankrijk enorm af van wat in Nederland gebruikelijk is. Haal het niet in je hoofd om een conventioneel doublet niet te alerteren, want dat is helemaal fout. Nou is het zo dat het bridge in Frankrijk sowieso een beetje wonderlijk is. Dat heeft alles te maken met het feit dat het Franse bridge allemaal uit dezelfde bron komt. Jaren geleden is er eens een boekje verschenen waarin het "standaard Frans" als biedsysteem werd vastgelegd. (Ik meen dat het een prozaïsche titel had als "La longue d'abord", wat zoveel betekent als de langste eerst.) Dit is vervolgens door de volledige natie omarmd als standaard biedsysteem ("majeur 5, mm", ofwel vijfkaart hoge kleur, meilleur mineur = 3 kaart laag). Voeg daar nog bij dat bijna iedereen dezelfde uitkomsten en signalen speelt en je hebt een aardige karakterisering van het Franse bridge. De consequentie van dit alles is dat het Franse bridge zich kenmerkt door een grote uniformiteit, waarbij je als je iets anders doet toch op zijn minst als zonderling beschouwd wordt. Ons vierkaarten hoog systeem met Tilburgse twee was dus op het randje. Het is zelfs zo erg dat toen in de Patton een Fransman iets achterlijks tegen ons deed wat afgestraft werd hij de arbiter er bij haalde omdat wij onze vierkaart hoog opening niet gealerteerd hadden. Dat de arbiter daar bijna de slappe lach van kreeg doet niet ter zake. Het gaat er om dat die man dacht dat het zin had om de arbiter er bij te roepen.

Een andere consequentie van de uniformiteit van het Franse bridge is dat je wel op een aantal dingen kunt rekenen. Ten eerste balanceren Fransen bijna nooit, en ten tweede doubleren ze je bijna nooit voor straf op laag niveau. Dat betekent dat waanzinnige balancers als ikzelf (en iets minder waanzinnig, Hedwig) veel kunnen scoren als het een dag is waarop balances goed uitpakken. Zit het echter tegen dan weet je een ding zeker, je hebt niet veel medestanders die hetzelfde hebben gedaan. Dit laatste is wat ik met pech bedoel. Een relatief grote hoeveelheid correcte balances die allemaal verkeerd aflopen.

Strafdubbels is een heel ander verhaal. Zoals bekend spelen Hedwig en ik geen negatieve doubletten. Op spel 7 van de eerste zitting van de open kwam dat goed uit.

Willem jan Maas