Spel van de week - 17 december

Een kerstverhaal

 

In verband met Kerstmis wil ik u het verhaal van ene Schrieper vertellen. Het heeft veel van een bestaande litteraire klassieker, mijn verhaal, maar het is allemaal werkelijk zo gebeurd. Als u me niet gelooft, dan moet u het maar als een persiflage zien. Ook moet u het er maar niet met Schrieper over hebben, als u hem ooit ontmoet, want hij zou dat pijnlijk vinden en het zou mij verdriet doen u dit alles verteld te hebben. 

 

Het was ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw, en het liep tegen Kerst...

 

Chestnuts roasting on an open fire

Jack Frost nipping at your nose

Yuletide songs being sung by a choir

And folks dressed up like Eskimoes

Everybody knows... "Nou ja, kerstliedjes op de radio. Het hoort erbij. Kerstdrives op de bridgeclub, het hoort er ook bij. Nou, als ze maar niet dachten dat hij zich helemaal ging opdoffen. Het was ten slotte een gewone bridge avond. Nou ja, gewone bridge avond? Wat een lol. Het ging vast weer met monopolie geld of iets anders flauws. En je speelde natuurlijk ook weer tegen iedereen (of nog erger... met iedereen)." Schrieper had niet de allermooiste gedachten op de dag dat 's avonds de Kerstdrive zou zijn. Maar ja, hij ging hè, wat moest-ie anders tenslotte. Eerst nog maar even in een bridgeboek lezen. Boeken zijn een bron van kennis en zijn nimmer aflatende leeshonger had hem tot technisch een van de meest begaafde spelers van de club gemaakt. Vreemd eigenlijk dat hij doorgaans in de B lijn opereerde. Dat kwam waarschijnlijk door de incapabele partners waar hij om één of andere reden toe veroordeeld was. Bovendien duurden zijn partnerships nooit al te lang want meestal hadden "ze" (zijn partners) het na één of twee competities alweer gezien. Begrijpen deed hij dat niet, hij was ten slotte een wereldmaat, altijd klaar met commentaar op partner of tegenstanders. Als ze daar niks van konden leren...

De bel ging, Schrieper deed open. Voor de deur stond een onbetekenend  mannetje met allemaal klaversymbolen op zijn jas. "Ja?", zei Schrieper, al half en half van plan de deur weer dicht te smijten. "Ik ben de geest van de kerstdrives uit het verleden", klonk het monter. "Ik kom u iets laten zien." Schrieper, die het maar een raar mannetje vond, wilde de deur alweer dicht doen, maar constateerde tot zijn verbazing dat hij niet meer thuis was, maar in de Tent. "In de Tent, we spelen toch al jaren niet meer in de Tent?" "Ik toon u ook het verleden", sprak de geest. Klaarblijkelijk was er een kerstdrive aan de gang, want alle aanwezigen, ja allemaal, ook die puisterige TU studentjes, waren op hun paasbest en de stemming was ronduit uitgelaten. Schrieper besloot om even te gaan kijken bij een tafel waar een keurig gesoigneerde heer zat te spelen met een al even keurige dame. Schrieper meende zich te herinneren dat hij de foto van de heer wel eens in het Bridgeblad gezien had. Had hij niet eens in de meesterklasse gespeeld? Het spel dat hij zag lag als volgt.

1. In de Tent waren er nog geen conventies als muiderberg, dus werd een dergelijke hand "gewoon" verpast.
2. Alle moed bij mekaar gevat, mw. Joyeux overtreft zichzelf. Ze had ten slotte ook 6 punten met 4 kleine hartentjes kunnen hebben nietwaar? Dat 4SA niet de juiste manier is om een slam poging te doen begrijpt ze niet, en zal ze ook nooit begrijpen, maar het is de enige manier die ze kent.
3. Drie azen. Wat anders, in de Tent?

West kwam uit met K. Mevrouw Joyeux pakte de Aas, trok de troeven en nam, toen de klavers niet rond zaten de snit (over Oost, dat wel). Eén down was het onvermijdelijke resultaat. Schrieper begon te roepen, "Maar het is helemaal koud, je hoeft alleen maar...", tot hij zich realiseerde dat niemand hem hoorde. Tot zijn verbazing hoorde hij de gesoigneerde heer zeggen, "Goed geboden partner, jammer dat alles fout zat." Wat een prutser, had hij ook niet gezien dat...

Plotseling stond Schrieper weer met zijn eigen voordeur in de hand. Het onbetekenende mannetje was verdwenen, maar in diens plaats stond een beer van een neger met als meest opvallende uiterlijke kenmerk dat hij allemaal hartensymbolen op zijn jas had. "Oh man, oh man, ik ben de geest van de  kerstdrive van nu, ik kom jou wat laten zien, jongen." Voor hij het wist stond hij in een woonkamer die hij niet kende. Het was de woonkamer van het echtpaar Safetier. "Wat doe ik hier nou weer, geest", mopperde Schrieper, "ik ken die mensen niet en wil ze niet kennen ook. Wat een knoeiers!". De geest bleek alweer vertrokken, dus Schrieper stond er maar een beetje bij, blij dat ze hem klaarblijkelijk niet konden zien. "Kom op, Jean", hoorde Schrieper  mevrouw Safetier zeggen, "vanavond is het kerstdrive en je moet je nette pak nog aan, en o ja, doe ook een bloem in je knoopsgat, dat vind ik altijd zo mooi staan." "O ja, kerstdrive", zei Jean, "nou ik hoop dat we gewoon in paren spelen, anders moet ik misschien met die Schrieper, en ik ben bang dat mijn goede humeur daar niet tegen bestand is." "Niet zeuren Jean, als Schrieper het weer niet kan houden, ga je gewoon een drankje halen, en denk erom, óók voor hem!". 

Tijdens deze conversatie was Schrieper kleiner en kleiner geworden. Hij was daarom blij dat hij gewoon weer bij zijn eigen deur stond, alwaar de neger was vervangen door een pezige oude heer met allerlei schoppensymbolen op zijn jas. "Ik ben de geest van de kerstdrives die nog moeten komen, ik toon u het verschiet." Schrieper, die er al niet meer van stond te kijken, bevond zich opeens in party-centrum het Witte Huis. De Egyptische inrichting van vroeger bleek vervangen door een vrolijk ogende inrichting die Zuid-Amerikaans aandeed. De kerstdrive bleek in volle gang. Hij ging kijken aan een tafel waar de heer en mevrouw Safetier met elkaar zaten te spelen. Tot zijn niet geringe verbazing kende hij het spel:

1. Muiderberg. Wat anders in het Witte Huis?
2. Transfer naar .
3. Transfer weigering met een goede fit en een maximum.
4. controle (4 zou een retransfer zijn), in het Witte Huis ligt dat voor de hand.
5. Controlebod.

Terwijl Jean Safetier als dummy een drankje ging halen, toog zijn vrouw aan het werk. De K uitkomst werd gepakt, de troeven gehaald, de klaveren gespeeld en de laatste klaver getroefd. Hierna speelde Zuid een schoppentje. Welke tegenstander deze slag ook zou pakken, hij zou ruiten of in de dubbelrenonce moeten spelen. In beide gevallen was de rest voor de leider. "Zie je wel, zelfs zij van Safetier kan het maken, ik wist wel dat het koud was.", dacht Schrieper. Na afloop van de spellen ontspon zich aan tafel een gesprek. "Zeg, heb jij eigenlijk nog wel eens van die Schrieper gehoord?" "Ja, dat is een treurige zaak, niemand wilde meer met hem spelen, dus hij is maar van de club af gegaan". "Daar mis je niks aan, wat een vervelende vent was dat." "Toch is het jammer, want hij snapte het spel wel, maar ja zijn gedrag hè?".  

Net toen Schrieper wilde gaan roepen dat hij zijn leven wel wilde gaan beteren, bleek hij weer terug te zijn bij zijn eigen voordeur, in een hal die verrassend leeg was. "Is er nog hoop, geest, of ligt alles al vast?", riep hij (uiteindelijk tegen een lege hal). 

Als hij niet op zou schieten zou hij nog te laat komen voor de kerstdrive van dit jaar. Zeer tegen zijn gewoonte in, haalde Schrieper een net pak uit de kast, en ging hij nog even in bad vóórdat hij naar de kerstdrive ging. Daar aangekomen zag hij dat velen zich ook hadden opgedirkt en hij moest erkennen dat dit toch wel bijdroeg aan het feestelijke karakter van de avond. De voorzitter nam het woord. "Vanavond spelen we allemaal door elkaar heen, met elke twee spellen een andere partner. Veel plezier!" 

Het was natuurlijk te verwachten dat Schrieper zich de eerste ronde al tegenover mevrouw Safetier geplaatst zag. "Wie wil er wat drinken?", vroeg Schrieper niet in het minst tot zijn eigen verbazing. Nadat hij drankjes gehaald had kwam, natuurlijk, het volgende spel op tafel, met Schrieper Noord. 

 

1. Muiderberg

2. Transfer

3. Cue bod (mooie )

4. Azenvragen.

5. 1 of 4 key-cards (hoopte Schrieper)

6. Mevrouw Safetier wist niet hoeveel azen of key-cards dit waren, maar in ieder geval toch wel 3. Slam moest een kans hebben.

Mevrouw Safetier dook de K uitkomst, pakte de tweede , trok de troeven, probeerde de klaveren en speelde al haar winners uit. Uiteindelijk speelde ze ruiten Aas en Heer. Toen de V niet bij de lengte klaveren bleek te zitten, en er dus niemand in dwang had gezeten ging ze één down. "Jammer partner", zei Schrieper, "de klaveren niet rond, de V niet bij de lengte klaveren, toch wel een beetje pech, maar goed geprobeerd". Dit commentaar was, op zijn zachtst gezegd, een beetje ongewoon voor Schrieper, en het mag gezegd worden het viel ook op. Na afloop, tijdens de prijsuitreiking, onder het genot van een borrel, maar dat spreekt vanzelf, werd Schrieper hierover aangesproken. 

 

"Zeg, heb jij niet gezien dat spel 12 helemaal koud 6 is. De eliminatie is 100%." "Tuurlijk heb ik dat gezien", antwoordde Schrieper, "maar weet je, bridge speel je voor het plezier van je partner, dus wat had commentaar nou voor zin?" Ondertussen was de prijsuitreiking achter de rug en was de muziek aangezet. Zo eindigde de dag zoals hij begonnen was, met een kerstliedje...

 

 So, I'm offering this simple phrase, to kids from 1 'til 92.

Although it's been said, many times, many ways...

Merry Christmas to you!

O ja, en die Schrieper, sinds die bewuste kerstdrive speelt hij al jaren met dezelfde partner (eerst in de B, maar later steeds in de A). Na afloop zie je ze, aan de bar, nog wel eens een spelletje doornemen, maar tijdens het spelen valt er geen commentaar meer te beluisteren. Klaarblijkelijk was er nog hoop... 

Nou dat was wel weer genoeg over Schrieper. Toch valt aan de moraal van dit verhaal niet te tornen. Bridge speel je voor het plezier van je partner (en van je tegenstanders). Wellicht kent u uw eigen Schrieper, ja bent u zelfs een beetje als Schrieper. Toch is er voor deze Schriepers nog hoop, evenals er voor de echte was. Ook namens mij, en Hedwig, prettige feestdagen toegewenst.

Willem jan Maas