Spel van de week - 26 November

Sportief!...Sportief?

Het spel was woensdag al af, maar ik heb dagen zitten rommelen om het op de site te krijgen.

Gisteren sprak ik na afloop Gerben even en hij kwam bij ons aan tafel zitten met de mededeling dat het "vanavond spellen waren waarin je geen moment rust had". Ik geloof dat hij daar gelijk in had, er was zo links en rechts wel wat te doen. Ideaal voor een spelvandeweekstukjesschrijver (fantastisch woord is dat) zou je zo denken. Dat klopt, maar desondanks wil ik het leeuwendeel van mijn bijdrage van deze week aan iets anders besteden. Het staat weliswaar niet in mijn taakomschrijving dat zoiets is toegestaan, maar ja mijn taakomschrijving is leeg, dus what the heck…

Ik wil het met u hebben over sportief gedrag en speciaal de problemen die een speler die zich sportief tracht te gedragen kan ondervinden. Eerst maar eens proberen te definiëren wat sportief gedrag eigenlijk is. Vooralsnog lijkt een redelijke definitie van sportief gedrag dat: "een speler er alles aan doet om voor zichzelf (of zijn team) een zo goed mogelijk resultaat te behalen, voor zover dit niet strijdig is met de regels."

Deze definitie lijkt goed omdat het onder andere uitsluit dat bridgers ergens aan het eind van een toernooi of competitie er met de pet naar gaan gooien omdat "het voor ons toch niet meer uitmaakt". Toch is er iets in deze definitie dat niet klopt, consequente toepassing hiervan kan soms aanleiding zijn tot gedrag dat in het geheel niet strookt met ons boerenverstand voor wat betreft sportief gedrag. Het meest in het oog springende voorbeeld van de laatste tijd is de beruchte dumping zaak van Kees Tammens. Als geheugenopfrisser, Kees had in de laatste ronde opzettelijk slechte scores gehaald (op individuele spellen) om zo mensen te bevoordelen die geen concurrent van hem waren, maar waardoor het voor concurrenten van hem wel moeilijker werd om goed te scoren en zo de finale van het ING circuit te halen. Zonder de hele discussie die naar aanleiding van dit incident is losgebarsten over te willen doen, wil ik twee dingen vaststellen. Ten eerste strookt dit gedrag absoluut niet met de gevoelsmatige definitie van sportief gedrag, en ten tweede is dit gedrag geheel en al in overeenstemming met de eerder gegeven definitie. U ziet, neem ik, aan het dilemma.

Ik ben van mening dat de oorzaak van de discrepantie tussen gezond verstand en formele definitie gezocht moet worden in het feit dat de regels in dit geval niet deugden. Elk reglement dat het in voorkomende gevallen aantrekkelijk maakt om op bepaalde spellen (of tegen bepaalde tegenstanders) slecht te scoren, zorgt voor morele dillemma's op sportief vlak en is dus idioot.

Wat heeft dit met DBC te maken, vraagt u zich nu ongetwijfeld af. Nou, het gaat mij om de regels betreffende het spelen met invallers. Door de garantiescore paraplu werken deze regels sportiviteitsdilemma's in de hand. Als je met een invaller speelt, kun je niet minder halen dan -7 imps. Dit betekent dat het "formeel" sportief gedrag is om als een waanzinnige te schieten op alles wat beweegt. Meestal zal dit namelijk resulteren in een avond van -100 of daaromtrent (geeft niks want je krijgt toch -7), maar als je geluk aan staat dan scoor je ineens +100 of zoiets. Ongetwijfeld een goede strategie, vooral omdat je met een invaller toch al niet zulke hoge verwachtingen hebt als met je vaste partner (anders zou je wel proberen om met je invaller voor vast te spelen, niet waar?) Ik realiseer me dat dit laatste in voorkomende gevallen niet hoeft te gelden, maar het illustreert de redenering. Doordat een "schietend" paar willekeurig scores door het veld strooit, strookt het echter niet met "boerenverstand" sportief gedrag. Het wordt echter nog gekker als je je realiseert dat een paar (met invaller) dat niet als een wildeman in het rond schiet zich, weer formeel, schuldig maakt aan onsportief gedrag. Dit laatste is helemaal in strijd met het boerenverstand.

Nog sinisterder wordt het bij het volgende scenario: Paar x staat slecht maar niet op degraderen, er wordt alleen gedegradeerd als concurrenten het goed doen. Er is nog één avond te gaan en paar x speelt (expres?) met een invaller. -7 moet redelijkerwijs voldoende zijn om niet te degraderen, maar voor de zekerheid strooit paar x tegen paren die toch al onbereikbaar hoger staan met wat 1100tjes en zo. Hierdoor wordt de score zo verziekt dat de concurrenten (voor degradatie) meer moeite krijgen het goed te doen. Sportief gedrag? Formeel wel, voor je gevoel natuurlijk niet. Overigens is zelfs het in een dergelijke situatie expres met een invaller spelen formeel sportief maar qua boerenverstand natuurlijk verwerpelijk.

Zoals u ongetwijfeld al aan voelt komen ben ik ook in dit geval van mening dat het de reglementen zijn die niet deugen. De oplossing is ook simpel. Schaf garantiescores af! Je haalt wat je haalt, eventueel met compensatie voor het spelen met een speler uit een lagere lijn, alleen als het hele paar niet komt krijg je een vaste score. Ik zie de stortvloed van mails al komen hoor, maar op voorhand wil ik even kwijt dat het niet volstaat om te stellen dat het verplicht gesteld wordt om je best te doen op elk spel. Want wie bepaalt dat? Gisteren kwam er een spel voor wat duidelijk illustreert wat ik bedoel.

Na troefstart, gedurfd afspel, en niet optimaal tegenspel ging dit toch 500 (in plaats van 800) down. Hoewel het eerste doublet van Noord niet ieders keus is, kun je met de beste wil van de wereld niet beweren dat het getuigt van het feit dat hij zijn best niet doet. Dit zijn namelijk situaties waarin veel punten te verdienen zijn. Dit wordt vaak onderschat, maar een dubbele deelscore is 6 imps waard, dat is de helft van een enorm drama (kwetsbare manche gemaakt tegen down), en valt dus niet te onderschatten. Wat moet je hier nou mee in een context van regels die opleggen dat iedereen op elk spel zijn best doet? Ik weet het niet, dus een dergelijke regel lijkt me ook niet goed.

Er waren nog veel meer leuke spellen, zo varieerde de score op spel 14 tussen plus en min 1100 voor NZ (daar kan geen dumping tegenop zou ik zeggen). Zelf was ik nogal te spreken over een staaltje gedurfd bieden van Hedwig (hoewel het uiteindelijk maar 3 imps opleverde, maar het was leuk).

OW zijn op wel zeer spectaculaire wijze de kaas van het brood gegeten. Niet alleen maken zij 4, maar ze hebben hier nooit enig idee van gehad, zodat het niet bij ze op kwam om te doubleren. 4 is koud, zelfs bij een harten start omdat er tijdig een ruitentje kan worden opgezet voor een harten discard.

Misschien had Gerben toch wel gelijk, en waren het spectaculaire spellen. Had ik daar meer aandacht aan moeten besteden, of vond u mijn getob met de regels ook het lezen waard? En wat vindt de TC hier eigenlijk van? 

Enfin ik merk het wel als mijn digitale postbus overstroomt (adhesiebetuigingen, felle kritiek, rotte vis, ik merk het wel). 

Willem jan Maas